I.v. a., to put, place, or set one thing before another; to put against; to shut, close, fasten, etc.: obdere, opponere vel operire, Paul. ex Fest. p. 191 Müll. (not in Cic. or Cæs.): “pessulum ostio obdo,” slip the bolt, Ter. Eun. 3, 5, 55: “forem obdo,” shut, Plaut. Cas. 5, 2, 15: “obde forem,” Ov. A. A. 3, 587: “obditis a tergo foribus,” Tac. A. 13, 5; Ter. Heaut. 2, 3, 37; Ov. F. 1, 28: “fores obditae ferratis trabibus,” Plin. 6, 11, 12, § 30: “Propontidis fauces Porcius Cato sic obditis navibus quasi portam obseravit,” placed opposite, Flor. 3, 6, 10: “auribus ceram obdere,” Sen. Ep. 31, 2: “feralibus amiculis instrictus atque obditus,” enveloped, wrapped in, App. M. 10, p. 244: “capillos in mutuos nexus obdere,” id. ib. 3, p. 137.— Poet., to expose: “hic nulli malo latus obdit apertum,” exposes an unguarded side to no evil-minded person, Hor. S. 1, 3, 59.
ob-do , dĭdi, dĭtum, 3,